مجله خبری تشریفات

بخش دیگرى از تعامل یهودیان مدینه با رسول خداوند پک پذیرایی ترحیم مشهد در حقیقت خلق مخالفت آمیز آنان در قالب تأیید و پشتیبانى تبلیغاتى از قریش، ایجاد کرد شک و تفرقه در میان مسلمانان، تبلیغات والا علیه نبی و یاران او، تبلیغ علیه اعتقادات مسلمان‌ها، تحریف حقایق و پیش گویى هاى تورات، تبلیغ علیه ایمان آورندگانِ یهود و... اعمال مى شد؛ لیکن نبی هیچگاه به این رفتارها عکس العملى نشان نداد و بناى برخورد فیزیکى با این اقلیت دینى را نداشت. آنها مردم را از روى آوردن به اسلام ممانعت کرده، براى ایجاد کرد تردید در عقیده مسلمانان، چنین قرار گذاشتند که: «اول روز به آنچه بر محمد(صلى الله علیه وآله) نازل شده، به لهجه، ایمان مى آوریم و نقطه پايان روز به آن کافر مى شویم و مى گوییم ما کتاب هاى خود را بررسى و با دانشمندانمان مشورت کردن کردیم و دیدیم محمد(صلى الله علیه وآله)کسى نیست که ما گمان مى کردیم و دروغ او و نادرستى آیینش بر ما آشکار شد. این کار منجر خواهد شد تا مسلمانان تردید کنند، چون مارا اهل کتاب و دانا تر از خود مى دانند، آن‌گاه از آیین خود به دین یهود باز خواهند گشت.» به همین مناسبت آیه 72 سوره آل عمران نازل شد. (طبرسى، مجمع البیان، ج1، ص774 و معافرى، سیره ابن هشام، ج1، ص553).

کردار دیگر آنان در جریان تغییر قبله بود. چون مسلمین تا مدّتى بعداز هجرت به مدینه، به سوى بیت المقدس نماز مى خواندند، یهودیان لهجه به اعتراض گشوده، گفتند: شما از خود استقلال ندارید که به سوى قبله ما نماز مى گزارید(تعبیر و تفسیر القمى، ج1، ص63). یا مى گفتند شما با ما مخالفت مى کنید، امّا به سوى قبله ما نماز مى خوانید. (سبل الهدى، ج3، ص370). فرستاده از این آیتم اندوهگین و پیوسته چشم به راه فرمان الهى بود. طبرسى از قول دیگر مفسّران مى نویسد: پیامبر دوست داشت به طرف کعبه نماز گزارد و به جبرئیل فرمود: دوست دارم پروردگار من‌را از قبله یهود بگرداند (زهرى، الطبقات الکبرى ، ج1، ص186؛ طبرسى، مجمع البیان، ج1،ص419. به همین جهت وقتى وحى الهى آمد، به فرستاده خطاب شد: «تورا به سوى قبله اى که دوست دارى مى گردانیم» (بقره: 144)). تا آن که جبرئیل نازل شد و نبی آفریدگار را به سوى مسجدالحرام گردانید. این رویداد بر یهود گران آمد و این بار اعتراض خود را به شکلى دیگر بیان کردند و آن گونه که قرآن پیش بینى کرده بود، گفتند: چرا مسلمان ها قبله خویش را تغییر‌و تحول دادند؟ پروردگار به پیامبرش آموخت که در جواب آنان بگوید: مشرق و مغرب از آنِ خداست. (سَیَقُولُ السُّفَهَآءُ مِنَ النَّاسِ مَا وَلَّـهُمْ عَن قِبْلَتِهِمُ الَّتِى کَانُواْ عَلَیْهَا قُل لِّلَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ یَهْدِى مَن یَشَآءُ إِلَى صِرَ ط مُّسْتَقِیم، بقره: 142). حتى آن ها از فرستاده خدا خواستند قبله را دوباره به بیت المقدس برگرداند تا به او ایمان آورند؛ (معافرى، سیره ابن هشام، ج1، ص550 ). قرآن در پاسخ آنها فرموده می باشد: «براى اهل کتاب هر استدلال و نشان اى که بیاورى، از قبله تو پیروى نخواهند کرد.» (بقره:145). تغییر‌و تحول قبله را باید اوّلین مرحله جدایى یهود و مسلمان‌ها به شمار آورد.

بخش دیگرى از تعامل یهودیان مدینه با رسول خداوند پک پذیرایی ترحیم مشهد در حقیقت خلق مخالفت آمیز آنان در قالب تأیید و پشتیبانى تبلیغاتى از قریش، ایجاد کرد شک و تفرقه در میان مسلمانان، تبلیغات والا علیه نبی و یاران او، تبلیغ علیه اعتقادات مسلمان‌ها، تحریف حقایق و پیش گویى هاى تورات، تبلیغ علیه ایمان آورندگانِ یهود و... اعمال مى شد؛ لیکن نبی هیچگاه به این رفتارها عکس العملى نشان نداد و بناى برخورد فیزیکى با این اقلیت دینى را نداشت. آنها مردم را از روى آوردن به اسلام ممانعت کرده، براى ایجاد کرد تردید در عقیده مسلمانان، چنین قرار گذاشتند که: «اول روز به آنچه بر محمد(صلى الله علیه وآله) نازل شده، به لهجه، ایمان مى آوریم و نقطه پايان روز به آن کافر مى شویم و مى گوییم ما کتاب هاى خود را بررسى و با دانشمندانمان مشورت کردن کردیم و دیدیم محمد(صلى الله علیه وآله)کسى نیست که ما گمان مى کردیم و دروغ او و نادرستى آیینش بر ما آشکار شد. این کار منجر خواهد شد تا مسلمانان تردید کنند، چون مارا اهل کتاب و دانا تر از خود مى دانند، آن‌گاه از آیین خود به دین یهود باز خواهند گشت.» به همین مناسبت آیه 72 سوره آل عمران نازل شد. (طبرسى، مجمع البیان، ج1، ص774 و معافرى، سیره ابن هشام، ج1، ص553).

کردار دیگر آنان در جریان تغییر قبله بود. چون مسلمین تا مدّتى بعداز هجرت به مدینه، به سوى بیت المقدس نماز مى خواندند، یهودیان لهجه به اعتراض گشوده، گفتند: شما از خود استقلال ندارید که به سوى قبله ما نماز مى گزارید(تعبیر و تفسیر القمى، ج1، ص63). یا مى گفتند شما با ما مخالفت مى کنید، امّا به سوى قبله ما نماز مى خوانید. (سبل الهدى، ج3، ص370). فرستاده از این آیتم اندوهگین و پیوسته چشم به راه فرمان الهى بود. طبرسى از قول دیگر مفسّران مى نویسد: پیامبر دوست داشت به طرف کعبه نماز گزارد و به جبرئیل فرمود: دوست دارم پروردگار من‌را از قبله یهود بگرداند (زهرى، الطبقات الکبرى ، ج1، ص186؛ طبرسى، مجمع البیان، ج1،ص419. به همین جهت وقتى وحى الهى آمد، به فرستاده خطاب شد: «تورا به سوى قبله اى که دوست دارى مى گردانیم» (بقره: 144)). تا آن که جبرئیل نازل شد و نبی آفریدگار را به سوى مسجدالحرام گردانید. این رویداد بر یهود گران آمد و این بار اعتراض خود را به شکلى دیگر بیان کردند و آن گونه که قرآن پیش بینى کرده بود، گفتند: چرا مسلمان ها قبله خویش را تغییر‌و تحول دادند؟ پروردگار به پیامبرش آموخت که در جواب آنان بگوید: مشرق و مغرب از آنِ خداست. (سَیَقُولُ السُّفَهَآءُ مِنَ النَّاسِ مَا وَلَّـهُمْ عَن قِبْلَتِهِمُ الَّتِى کَانُواْ عَلَیْهَا قُل لِّلَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ یَهْدِى مَن یَشَآءُ إِلَى صِرَ ط مُّسْتَقِیم، بقره: 142). حتى آن ها از فرستاده خدا خواستند قبله را دوباره به بیت المقدس برگرداند تا به او ایمان آورند؛ (معافرى، سیره ابن هشام، ج1، ص550 ). قرآن در پاسخ آنها فرموده می باشد: «براى اهل کتاب هر استدلال و نشان اى که بیاورى، از قبله تو پیروى نخواهند کرد.» (بقره:145). تغییر‌و تحول قبله را باید اوّلین مرحله جدایى یهود و مسلمان‌ها به شمار آورد.